De schooluren van kinderen zijn vaak niet afgestemd op de werkuren van ouders. Fulltime werken, single ouderschap, lesvrije dagen, nog werkende grootouders enz. maken het organisatorisch soms heel moeilijk voor volwassenen in het midden van hun loopbaan. Nogal wat scholen doen inspanningen door uitgebreide en kwalitatieve opvangmogelijkheden aan te bieden ’s morgens en ’s avonds. Er zijn ook scholen die buitenschoolse activiteiten organiseren en opvangmogelijkheden in de vakantie bv. door samenwerkingsverbanden aan te gaan met andere lokale partners. Op een aantal plaatsen leeft de brede school dus echt. Al deze dienstverlening van de scholen wordt sterk geapprecieerd door ouders, maar komt in de praktijk niet zo vaak voor.
Het is duidelijk dat het vooral van ouders creatief puzzelwerk vraagt om het schoolleven van de kinderen in te passen in hun arbeidsleven (of is het omgekeerd?). Ze organiseren zich met thuiswerk, flexibele werkuren, verlof, tijdskrediet, stevig kampen inplannen voor de vakanties, werkshifts wisselen met collega’s enz. Daarnaast zijn er nog de grootouders die inspringen, hoewel dat met de stijgende pensioenleeftijd ook niet altijd evident is. Relatief nieuw zijn de opvangnetwerken tussen ouders onderling. Bij dit laatste organiseert een groep (bevriende) ouders zich zodat elke ouder eens oppas is voor de groep kinderen. Wie een dag oppas van dienst is van de groep kinderen, krijgt in ruil dan bijvoorbeeld één of twee weken opvang voor de kinderen.
Maar de voorgestelde oplossingen zijn niet evident voor ouders. Ze vragen onder andere veel organisatie, aanpassing, tijd en geld. Bovendien zijn het privileges die niet elke ouder heeft. Het zijn vaak dezelfde ouders die weinig flexibele werkomstandigheden hebben, minder verlof kunnen nemen, minder netwerk hebben en minder financiële mogelijkheden. Precies daarom is het volgens GO! ouders belangrijk dat er ook naar structurele oplossingen wordt gezocht, zodat elke ouder de schooltijd afgestemd krijgt op de arbeidstijd.
Er zijn verschillende denkpistes voor structurele oplossingen. Er zijn bijvoorbeeld meer betaalbare plaatsen nodig voor opvang in de vakantie. Het zou daarnaast handig zijn mochten alle opvangmogelijkheden in een stad of gemeente op 1 plaats gecentraliseerd te vinden zijn. Opvang voor en na schooldagen moet ook voor iedereen betaalbaar zijn. Samenwerkingsverbanden en de koppeling aan sociale tarieven zijn mogelijkheden om (meer) te benutten. Het is ook een interessante denkoefening om opvang uit zijn traditioneel kader te halen, waarom geen samenwerking zoeken met vrijwillige senioren, clubs enz. Tot slot is er rond de mentaliteit in werksituaties nog werk aan de winkel. Er zijn structurele mogelijkheden die de combinatie werk-gezin kunnen vergemakkelijken, maar in de praktijk kan niet iedereen die benutten. Waar men het kan benutten, ziet men hierdoor soms de carrièremogelijkheden voor de toekomst verdwijnen. Of moeten we het vraagstuk helemaal anders bekijken en minder in termen van ‘schooluren’ denken en meer in termen van basisvoorzieningen voor kinderen en jongeren uit een buurt?